Spotykając się z wieloma nauczycielami w kilku krajach wielokrotnie słyszę uwagi: młode pokolenie nie jest zainteresowane nauką. Po prostu nie chcą się uczyć.
Czy aby na pewno?
Jeśli mamy np. do „przerobienia” strukturę opowiadania na lekcji języka ojczystego (lub obcego) możemy ją nauczyć na wiele sposobów. Możemy otworzyć podręcznik i przeczytać opowiadanie na głos i potem wyrywkowo popytać uczniów co sądzą o tym czy o tamtym, być może angażując tych kilkoro uczniów w dyskusję. Reszta siedzi. Słucha. Może słucha. A może wcale nie słucha tylko myśli, kiedy się w końcu skończy ta nudna lekcja.
A można inaczej. Można na przykład dać uczniom opowiadanie pocięte na kawałki. Każda grupa inny kawałek. Dostaliście czwartą część opowiadania, a to jeszcze nie koniec? No to pomyślcie co mogło się dziać przed tą częścią, a co potem? Zastanówcie się, jaki to moment w całej historyjce, co można z niego wywnioskować?
Po takiej dyskusji w grupach, gdy znów mieszałam grupy by w każdej był ktoś z inną częścią opowiadania, uczniowie składali opowiadanie w całość, zastanawiając się jaką strukturę ma ta historyjka, w jaki sposób autor rozbudował bohaterów czy przeplótł wątki.
A potem dawałam uczniom zadanie – napisz swoje opowiadanie, zilustruj je swoimi rysunkami. Po kilku wersjach opowiadanie było gotowe, rysunki sfotografowane, całość przeniesiona na tablet do czytania na głos.
Komu? Uczniom z młodszych klas, oczywiście. A oni zadawali mnóstwo pytań – a dlaczego bohater działa tak a nie inaczej? A dlaczego to drzewo stoi tu? A do czego służy ten element w opowiadaniu?
Nauka na własnych błędach wytkniętych dziecięcym głosikiem pełnym szczerego zainteresowania „dlaczego”.
Duma z własnej pracy, gdy młodsi uczniowie z wypiekami na twarzy słuchali opowieści i oglądali obrazki.
Współpraca na wielu poziomach i nauka wielu umiejętności na raz.
I czy takie lekcje są nudne?
